Oregon Iron Company Furnace

In het hart van Lake Oswego, Oregon, staat een monument voor de industriële ambities van de 19e eeuw—de Oregon Iron Company Furnace. Deze imposante structuur, gelegen in George Rogers Park, getuigt van de rijke geschiedenis van ijzerproductie in de regio en de aspiraties om het Pittsburgh van het Westen te worden. Terwijl je door het serene park wandelt, biedt de aanwezigheid van de oven een kijkje in een vervlogen tijdperk waarin ijzer koning was en de toekomst van de Pacific Northwest werd gesmeed in vuur en staal.

De Geboorte van een IJzerrijk

Het verhaal van de Oregon Iron Company begint met de ontdekking van ijzererts in het Oswego-gebied in 1862. Morton M. McCarver, een prominente figuur in de vroege geschiedenis van Oregon, zag het potentieel van de rijke ijzerafzettingen in de buurt van de nederzetting. De hoogwaardige bruine ijzererts, gecombineerd met de overvloed aan omliggende bossen voor houtskoolproductie en de beschikbaarheid van waterkracht, vormden de basis voor een succesvolle ijzerindustrie.

In 1865 richtte een groep ambitieuze financiers, waaronder voormalige burgemeesters van Portland William S. Ladd en Henry Failing, samen met Herman C. Leonard en John Green van de Portland Gas Light Company, de Oregon Iron Company op. Hun visie was om Oswego te transformeren in een bruisend industrieel centrum, vergelijkbaar met de ijzerproducerende centra aan de oostkust.

De Bouw van de Oven

Om hun visie te realiseren, huurde het bedrijf George Wilbur in, een ervaren ovenbouwer, om toezicht te houden op de bouw van een houtskoolgestookte hoogoven. De oven, voltooid in 1867, werd gebouwd door de Britse steenhouwer Richard Martin en stond als een wonder van industriële techniek. Tegelijkertijd werd er een dam gebouwd op Sucker Creek om waterkracht te benutten, en werden uitgebreide bossen gekapt om de houtskool te produceren die nodig was om de oven te stoken. Kalksteen, essentieel voor het verwijderen van onzuiverheden tijdens het smeltproces, werd gehaald uit de San Juan-eilanden en naar de faciliteiten van het bedrijf aan de Willamette-rivier vervoerd.

Op 24 augustus 1867 schreef de Oregon Iron Company geschiedenis door het eerste bedrijf in de Verenigde Staten te worden dat ruwijzer goot ten westen van de Rocky Mountains. Deze gedenkwaardige prestatie markeerde het begin van een tijdperk van ijzerproductie in de Pacific Northwest. Tussen 1867 en 1869 produceerde het bedrijf bijna 2.400 ton ijzer, wat de basis legde voor de industriële toekomst van Oswego.

Uitdagingen en Heropleving

Ondanks het aanvankelijke succes stond de Oregon Iron Company voor aanzienlijke uitdagingen. Het gebrek aan ervaring in de ijzerindustrie onder de oprichters, gecombineerd met geschillen over waterrechten, leidde tot de sluiting van het bedrijf in 1869. Een korte opleving vond plaats tussen 1874 en 1876, gedreven door een contract met de Central Pacific Railroad, maar uiteindelijk sloot het bedrijf in 1878 en werden de activa geveild.

De ijzerindustrie in Oswego werd in 1878 nieuw leven ingeblazen onder nieuw eigendom, geleid door Ernest Crichton en L.B. Seeley, die ervaring hadden in de ijzerregio van Ohio. Het bedrijf werd omgedoopt tot de Oswego Iron Company en het nieuwe management voerde verschillende verbeteringen door, waaronder de aankoop van extra land, het oplossen van waterrechtenkwesties, het opknappen van de oven, het openen van nieuwe mijnen en de bouw van een smalspoorweg om erts te vervoeren. Van 1877 tot 1881 produceerde de Oswego Iron Company 18.500 ton ijzer, hoewel het worstelde met schulden en schommelende ijzerprijzen.

De Oregon Iron and Steel Company

In 1882 verwierf een andere groep investeerders, geleid door Simeon Gannett Reed en spoorwegmagnaat Henry Villard, het bedrijf en hernoemde het tot de Oregon Iron and Steel Company. Onder leiding van Reed werd een nieuwe, grotere oven gebouwd, met vijf keer de capaciteit van de oorspronkelijke. De nieuwe ijzerfabriek, die in 1888 werd geopend, luidde een periode van voorspoed in voor Oswego. Het bedrijf had 300 werknemers in dienst en de stad bloeide met nieuwe hotels, kerken, saloons en zelfs een operahuis. Een spoorlijn naar Portland, voltooid in 1886, verbeterde de toegankelijkheid en groei van Oswego verder.

Op zijn hoogtepunt in 1890 produceerde de Oregon Iron and Steel Company 12.305 ton ijzer. Echter, de hoge kosten van houtskoolproductie, concurrentie van goedkoper met cokes geproduceerd ijzer en de economische neergang na de Paniek van 1893 leidden tot de sluiting van de oven in 1894. Het bedrijf bleef tot 1928 een pijpfabriek op de locatie exploiteren.

Erfenis en Behoud

Hoewel de ijzerindustrie in Oswego uiteindelijk verdween, liet de Oregon Iron and Steel Company een blijvende erfenis achter. Het bedrijf bezat duizenden hectares land, die geleidelijk werden ontwikkeld tot woongebieden. William M. Ladd, die Reed opvolgde als president van het bedrijf, transformeerde de bezittingen van het bedrijf in een prestigieuze buitenwijk met voorzieningen zoals een countryclub, golfbaan en poloveld. De naam van het lokale meer werd veranderd van Sucker Lake naar Oswego Lake, wat de aantrekkingskracht van het gebied vergrootte.

Vandaag de dag staat de oorspronkelijke hoogoven als een historisch monument in George Rogers Park. In 1974 toegevoegd aan het National Register of Historic Places, is de oven een gekoesterd overblijfsel van Oswego's industriële verleden. Inspanningen om de oven te behouden en te restaureren zorgen ervoor dat bezoekers deze fascinerende geschiedenis kunnen blijven verkennen. Een bezoek aan de Oregon Iron Company Furnace biedt een unieke kans om terug in de tijd te stappen en de blijvende geest van innovatie en industrie te aanschouwen die de Pacific Northwest heeft gevormd.