Petrikirche

St. Peter, lokaal bekend als de Petrikirche, is een prachtige en historische parel in het hart van Kulmbach, Beieren, Duitsland. Deze gotische driebeukige kerk staat trots op de heuvel van Plassenburg en biedt een inkijkje in het rijke religieuze en architectonische erfgoed van de regio. Als de oudste kerk van Kulmbach is St. Peter niet alleen een plaats van aanbidding, maar ook een getuigenis van de voortdurende geschiedenis en veerkracht van de stad door de eeuwen heen.

De Historische Achtergrond van St. Peter

De oorsprong van St. Peter gaat terug tot 1174, toen een priester genaamd Luitpold uit Culminaha voor het eerst werd genoemd, wat suggereert dat de kerk toen al bestond. In 1285 werd het patronaat van de kerk door het kapittel van de Bambergse kathedraal aan het klooster van Langheim geschonken. De kerk heeft echter veel te verduren gehad. Op 31 januari 1430 werd Kulmbach door de Hussieten aangevallen, wat leidde tot de verwoesting van de kerk. Een Latijnse inscriptie op de zuidelijke koorpijler herdenkt het begin van de wederopbouw van de kerk op 8 juni 1439.

De Reformatie bereikte Kulmbach in 1528, wat een belangrijke verandering in het religieuze landschap van de kerk markeerde. Toch kreeg de kerk opnieuw een tegenslag te verduren tijdens de Federale Oorlog, toen ze in 1553 werd belegerd en verwoest. De toren, die als verdedigingsplatform was aangepast, was een specifiek doelwit. De kerk werd in puin achtergelaten en het gewelf stortte het jaar daarop in. Pas in 1559 begonnen de wederopbouwwerkzaamheden, waarbij gebruik werd gemaakt van de overblijfselen van de oorspronkelijke structuur. De toren werd in 1568 herbouwd en in 1643 werd een tongewelf in het schip geïnstalleerd.

In de late 19e eeuw, van 1878 tot 1880, onderging St. Peter een grondige renovatie om zijn laatgotische uiterlijk te herstellen. Deze renovatie omvatte de verwijdering van de oude gotische stenen preekstoel, die nu in het Plassenburg Museum te zien is, en de installatie van een kruisgewelf in het schip. Ondanks plannen om de toren te verhogen, verhinderden financiële beperkingen dit.

Architectonische Pracht

St. Peter is een statige hallenkerk in laatgotische stijl, gebouwd met natuurstenen metselwerk. De buitenkant heeft een hoge basis en de steunberen van het koor zijn versierd met waterspuwers en nissen voor beelden, terwijl de steunberen van het schip eenvoudiger zijn. Het noordportaal heeft een spitsboog met staafprofielen en een neogotisch timpaan, terwijl het zuidportaal versierd is met koningsbustes, figuren, dieren en krabben in de middelste groef, evenals engelen en maskers op de zuilkapitelen. De westelijke toren is versierd met maaswerkfriezen en een gebogen puntige helm. De squat portaal vestibule bevat een portaal met een beeld van St. Peter op een bladkransconsole en een baldakijn uit circa 1450. Twee sacristieën zijn aan de koorhoeken bevestigd, waarvan de zuidelijke moderner is.

Binnenin is de kerk een ruime driebeukige hallenkerk met vijf traveeën. De kruisribgewelven, pilaren, bovenmuurservices en galerij zijn aangevuld in neogotische stijl. Het sterk teruggetrokken, driebeukige koor met twee traveeën eindigt in een vijfachtste sluiting en wordt bekroond met een stergewelf op diensten. Spitsboogvensters met rijk maaswerk, sommige met visblaasmotieven, verlichten het interieur.

Rijk en Gevarieerd Interieur

Het vroegbarokke altaar, in opdracht van markgraaf Christian tussen 1650 en 1653, werd gemaakt door Johann Brenck en Hans Georg Schlehendorn. De predella toont een afbeelding van de schenker aan de rechterkant. Het doopvont dateert uit 1880 en de albasten reliëfs van Brenck en Schlehendorn uit 1647 werden hergebruikt. Deze reliëfs tonen de Aanbidding van de Herders, de Besnijdenis, de Doop en Jezus als vriend van kinderen. Een kruisbeeld gemaakt door Brenck en Schlehendorn in 1649 siert ook de kerk. Verschillende schilderijen uit de 16e en 17e eeuw zijn bewaard gebleven.

Boven de sacristiedeur bevindt zich een drieluik uit 1644 van Friedrich Schmidt. De buitenkant van het koor bevat verschillende grafmonumenten, waaronder een voor Georg Wolf von Laineck en zijn vrouw († 1644), met volledige figuurvoorstellingen van de overledenen in hoog reliëf en een architecturale omlijsting. De epitafen van pastoor Peter Otto (1610–1688) en zijn vrouw Margarethe née Lussovius (1603–1685), met halffiguren van de overledenen in medaillons, zijn waarschijnlijk gemaakt door Elias Räntz.

Het Majestueuze Orgel

St. Peter heeft een lange geschiedenis van orgels, met vermeldingen van orgels in 1587, 1593 en 1597. Van 1657 tot 1661 bouwde Matthias Tretzscher een orgel. In 1859 bouwde Ludwig Weineck een nieuw orgel (22/II/P), met een neogotische kas ontworpen door Behringer, nu te zien in het Orgelcentrum Valley. Een ander nieuw orgel, Opus 142 van Johannes Strebel (24/II/P), werd in 1907 gebouwd en in 1941 door Steinmeyer uitgebreid tot 41/III/P. Dit instrument werd in 2000 in Valley opgeslagen.

Het huidige orgel, gebouwd door Rieger Orgelbau (Oostenrijk) in 2000, heeft 50 registers op drie manualen en een pedaal. De koppelingen omvatten I/II, III/II, III/I, I/P, II/P en III/P.

Andere Opmerkelijke Kenmerken

Er wordt aangenomen dat er ooit een rotsgang bestond naar het Langheimse ambtshof, die nog gedeeltelijk toegankelijk is vanuit het ambtshof.

Tot slot is St. Peter in Kulmbach niet zomaar een kerk; het is een levend chroniek van de geschiedenis, veerkracht en architectonische evolutie van de stad. De muren en artefacten vertellen verhalen van geloof, vernietiging en wedergeboorte, waardoor het een onmisbare bestemming is voor degenen die het rijke culturele weefsel van Beieren verkennen.