De Stadtbefestigung, oorspronkelijk bekend als Festung Forchheim, is een indrukwekkende vesting die teruggaat tot het begin van de 16e eeuw. Gelegen in het charmante stadje Forchheim in Opper-Franken, Beieren, staat dit historische bouwwerk als een getuigenis van het rijke verleden en de strategische betekenis van de regio. Binnen de metropoolregio van Neurenberg en aan de rand van de schilderachtige regio die bekend staat als de Fränkische Schweiz, wordt de Stadtbefestigung in de lokale folklore liefdevol aangeduid als de Poort naar de Fränkische Schweiz.
De Stadtbefestigung staat bekend om zijn formidabele verdediging tijdens de Dertigjarige Oorlog, waarbij het meerdere pogingen van Zweedse troepen om de stad en daarmee de hele regio te veroveren, succesvol afweerde. Destijds werd de vesting de laatste burcht van Noord-Beieren genoemd en speelde het een cruciale rol in het behoud van het katholicisme in het voormalige koninkrijk en de huidige staat Beieren. Samen met de Rosenberg Vesting in Kronach was Festung Forchheim essentieel voor de religieuze en politieke stabiliteit van de regio.
Tegenwoordig is ongeveer een derde van de oorspronkelijke vestingwerken, evenals latere toevoegingen uit de 17e eeuw, bewaard gebleven als monumenten die zijn geïntegreerd in de stedelijke groene ruimtes. Deze latere structuren, met barokke elementen, zijn een architectonische zeldzaamheid in Centraal-Europa. In Beieren heeft alleen Würzburg vergelijkbare structuren. Opvallende renaissance bastions van de oorspronkelijke muur zijn in perfecte staat bewaard gebleven, wat de historische en architectonische betekenis van de vesting onderstreept.
De bouw van de Stadtbefestigung begon in 1552 in opdracht van de Prins-Bisschop van Bamberg tijdens de Tweede Markgravenoorlog. Eerder dat jaar hadden troepen onder leiding van Albrecht Alcibiades, Markgraaf van Brandenburg-Kulmbach, de stad ingenomen, maar verlieten deze drie maanden later. Claus von Egloffstein heroverde de stad voor het Prinsbisdom Bamberg met keizerlijke troepen. Om soortgelijke aanvallen te voorkomen, werd de stad naar het zuiden uitgebreid en omgevormd tot een grensvesting, volgens de geavanceerde Italiaanse militaire architectuurmodellen van die tijd.
De bouw begon in 1553 met het bastion van St. Vitus ten zuiden van Kasteel Forchheim, gevolgd door een ander bastion nabij de Saltortoren in 1562. De noordoostelijke hoek werd verdedigd door een ronde artillerietoren, en er werden vier hoofdingangen gebouwd: de Bamberger Poort (1557), de Reuther Poort (1567), de Oude Neurenberger Poort (1570) en de Sattler Poort (1578-79). De riviertoegangen over de Wiesent werden beschermd door twee waterkastelen, waarvan alleen de noordelijke vandaag de dag nog overblijft.
Speurtochten in Forchheim
Ontdek Forchheim met de digitale speurtocht van myCityHunt! Los puzzels op, beheers teamtaken en verken Forchheim op een spannende en interactieve manier!
Aan de vooravond van de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) waren de verdedigingswerken van Forchheim gereed, met veel van de muurconstructies van de vorige eeuw voltooid. Het conflict versnelde de bouw van modernere militaire structuren en de voltooiing van ontbrekende verdedigingswerken. De stad, met ongeveer 20.000 weerbare mannen uit haar inwoners en naburige dorpen, was voorbereid op een langdurige belegering en had haar burgers geadviseerd om voorraden aan te leggen voor zo'n eventualiteit.
Tijdens de Zweedse interventie in de oorlog weerstond de Stadtbefestigung verschillende pogingen om deze in te nemen. In maart 1633 mislukte een verrassingsaanval vanuit Neurenberg, gevolgd door een zes maanden durende belegering die ook onsuccesvol bleek. De veerkracht van de vesting maakte Forchheim tot een toevluchtsoord voor veel regionale bewoners en een plek om hun waardevolle bezittingen te beschermen. Echter, de aanwezigheid van talrijke soldaten leidde tot wijdverspreide plunderingen en geweld, waardoor de veiligheid van de stad in gevaar kwam.
De vernieuwing van de Stadtbefestigung ging door gedurende de 17e eeuw, met belangrijke verbeteringen aan de zuidelijke muur. De noordelijke en zuidelijke zijden van de muur kregen bijzondere aandacht vanwege de politieke-militaire situatie in de regio. In het noorden vertrouwde de bisschoppelijke stad Bamberg op Forchheim en andere gemeenten voor bescherming, terwijl in het zuiden de samenwerking van de vrije (en protestantse) stad Neurenberg met katholiek Franken waardevol bleek voor de territoriale verdediging.
Halverwege de 17e eeuw volgden de nieuwe vestingwerken, genoemd naar heiligen die in de regio werden vereerd, de Italiaanse trace-stijl. In 1655 werden de verdedigingswerken van St. Cunegunda in het oosten gebouwd, gevolgd door die van St. Philip in 1656. Het bastion van St. Valentino (1657) en de verdedigingswerken van St. Henry (Dreikirchen) zijn vandaag de dag nog deels intact of gerestaureerd, andere zijn in verval geraakt. De grootste en meest opvallende vestingwerken, St. Peter's (Dernbach bastion) in 1675 en St. Martin's (Neuwerk) in 1683, bestaan vandaag de dag niet meer.
In 1706 gaf Prins-Bisschop Lothar Franz von Schönborn opdracht aan Maximilian von Welsch, een prominente Duitse architect en expert in militaire architectuur, om toezicht te houden op de verbeteringen en uitbreiding van de muur. De imposante structuur omvatte tien bastions verbonden door lange gordijnen, met een 30 meter brede gracht die hen scheidde van de buitenste verdedigingswerken. De riviertoegang werd gefaciliteerd door een brug tussen twee ommuurde kastelen, en de muren, oorspronkelijk 10 tot 14 meter hoog, zijn nu gedeeltelijk begraven.
De laatste uitbreidingsfase viel samen met de modernisering van de stad, met talrijke administratieve en representatieve gebouwen die in het stadscentrum werden opgetrokken. Bekende architecten zoals Balthasar Neumann en Johann Michael Küchel droegen bij aan het architectonische erfgoed van de stad, met ontwerpen zoals de Dragonderkazerne en het Commandantshuis.
Met de secularisatie van het bisdom Bamberg ging de Stadtbefestigung over naar het Keurvorstendom Beieren tot 1806, toen het deel werd van het Koninkrijk Beieren. In 1838 trok het Beierse leger de vestingstatus van de stad in, omdat de verouderde verdedigingswerken niet langer nodig werden geacht. De stad verwierf veel van de vestingwerken voor sloop in 1875, een langzaam proces dat zelfs na de Eerste Wereldoorlog doorging. Materialen van de gesloopte structuren werden gebruikt voor verschillende bouwprojecten, waaronder de gemeentelijke gymnastiekzaal en de kerk in Hallerndorf.
Vandaag de dag staat de Stadtbefestigung als een historisch monument, dat bezoekers een kijkje biedt in het rijke verleden van Forchheim en zijn strategische belang in de Beierse geschiedenis. Het verkennen van de overblijfselen van deze eens zo machtige vesting is een reis door de tijd, die de architectonische en militaire vindingrijkheid onthult die de geschiedenis van de regio heeft gevormd.
Koop nu tickets voor de speurtocht!
Met myCityHunt ontdek je duizenden steden over de hele wereld tijdens spannende speurtochten, schattenjachten en escape games!
myCityHunt vouchers zijn het perfecte cadeau voor veel gelegenheden! Verras jouw vrienden en familie met dit buitengewone evenementgeschenk. myCityHunt vouchers zijn vanaf de aankoopdatum 3 jaar geldig en kunnen binnen deze periode worden gebruikt voor een vrij te kiezen stad en tour uit het myCityHunt portfolio.